Historia:
Po raz pierwszy wieś jest notowana w źródłach historycznych w 1250 r., obok pobliskiej Ruszczy, były gniazdem rodowym Branickich, którego przedstawiciele w XIV i XV wieku należeli do średniej szlachty. Dopiero pod koniec XVI wieku nastąpił awans reprezentantów rodu ku największym zaszczytom i urzędom w państwie. Grzegorz Branicki (zm. 1595), zdobył wysoką pozycję, piastując godność starosty niepołomickiego oraz burgrabiego krakowskiego. Dwaj jego synowie pomnożyli znacznie majątek i znaczenie rodu dzięki korzystnym małżeństwom. Jan (zm. 1611) ożenił się z Anną Myszkowską. Doszedł on do godności starosty niepołomickiego i kasztelana żarnowieckiego, a następnie bieckiego. Stanisław (zm. 1620) starosta chęciński i lelowski poślubił Helenę z Tarłów, wojewodziankę lubelską. Jedynym męskim potomkiem Branickich następnego pokolenia był Jan Klemens (zm. 1657), chorąży, następnie podkomorzy krakowski. Jego syn Jan Klemens II (zm. 1673), zrobił karierę na dworze króla Jana Kazimierza i jako zaufany króla otrzymał wiele nadań majątkowych, które sprawiły, że stał się jedną z najbogatszych postaci w państwie. Doszedł do godności marszałka nadwornego koronnego. Był żonaty z Aleksandrą Katarzyną Czarniecką, córką słynnego hetmana Stefana Czarnieckiego. Ich wnuk Jan Klemens III (zm. 1771) zasłynął jako zapobiegliwy i nowoczesny administrator. Dziełem jego życia była rozbudowa Białegostoku, który stał się wówczas jednym z najważniejszych ośrodków gospodarczych w Rzeczpospolitej. Branicki dbał także o rozwój dróg i żeglugi śródlądowej. Osiągnął najwyższe urzędy w państwie. W 1735 został hetmanem polnym, a następnie uzyskał godność hetmana wielkiego koronnego. Pełnił urząd wojewody,
a następnie kasztelana krakowskiego. Żonaty był trzykrotnie, najpierw z Katarzyną Barbarą Radziwiłłówną (zm. 1730), następnie z Barbarą Szembekówną, z którą się rozwiódł i wreszcie w wieku 59 lat z osiemnastoletnią Izabelą Poniatowską, siostrą króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Ona też została ostatnią dziedziczką wsi związaną
z rodem Branickich.
Po śmierci Izabeli Branickiej w 1808 wieś nabyła rodzina Badenich. Obecny dwór zachowany w Branicach, klasycystyczny, murowany, powstał w 1. połowie XIX wieku. Od frontu ozdobiony portykiem o czterech parach kolumn oraz ryzalitem od ogrodu. Wewnątrz zachowały się trzy kominki z epoki. Przed dworem znajdują się dwie małe murowane oficyny klasycystyczne. Ogród dworski w Branicach stanowił niegdyś piękne założenie krajobrazowe.
W latach 1949 – 1954 tereny północnej części wsi zostały zajęte na potrzeby powstającej Huty im. Lenina.