Dwór z Drogini – architektura
Budynek jest rekonstrukcją dworu, który został wzniesiony w tysiąc siedemset trzydziestym roku w Drogini. Jest on typowym przykładem budownictwa siedzib rodzin szlacheckich z okresu od połowy osiemnastego, aż do początku dwudziestego wieku.
Dwór z Drogini to parterowy, drewniany budynek posiadający poddasze. Zbudowany jest na planie prostokąta. Ma wymiary czterdzieści pięć metrów długości, piętnaście metrów szerokości i dwanaście metrów wysokości.
Zbudowany jest z drewna modrzewiowego. Pokryty został gliną z sieczką, czyli ciętą słomą. Jest bielony, czyli pokryty wapnem rozpuszczonym w wodzie. Jego ściany są chropowate.
Dach nakryty został gontem, czyli deseczkami z drzewa iglastego. Wejście zdobi portyk wykonany z piaskowca. Dwór zwrócony jest frontem na południe. Prowadzi do niego pięć schodów.
Fasadę budynku zdobi dziesięć okien, drewniane, dwuskrzydłowe drzwi i portyk. Drewniane okna pomalowane są na biało. Podzielono je na osiem kwater.
Kamienny portyk zbudowany jest na planie prostokąta. Ma dziewięć metrów długości, prawie cztery metry szerokości i sześć i pół metra wysokości. Wsparto go na czterech filarach na rogach i czterech kolumnach w środku. Filary mają kształt prostopadłościanu. Kolumny mają kształt walca. Portyk osłania dwuspadowy dach pokryty gontem.
W trójkątnym zwieńczeniu portyku umieszczono płaskorzeźbę. To herb Nowina rodu Janotów-Bzowskich. Najważniejszymi elementami herbu są miecz skierowany czubkiem w dół, korona i noga w zbroi rycerskiej.
Ściany szczytowe od strony zachodniej i wschodniej oszalowano, czyli pokryto deskami. Umieszczono w nich po dwa okna. Bielone ściany na parterze ozdobiono trzema oknami. Dodatkowo w ścianie wschodniej znajdują się drewniane drzwi wejściowe. Prowadzi do nich kilka schodów od strony południowej i wschodniej oraz podjazd od północnej.
Po stronie północnej dworu umieszczono siedem okien oraz drewniane drzwi dwuskrzydłowe. Prowadzą do nich trzy schody. Budynek pokrywa tak zwany dach łamany polski. To dach składający się z dwóch części. Górna jest czterospadowa. Dolna część jest dwuspadowa i okrywa południową i północną część budynku. Dachy rozdzielone są wąską, drewnianą ścianką ozdobioną kilkunastoma okienkami. Na szczycie dachu są cztery niewysokie kominy zbudowane z cegły. Umieszczono je w jednej linii co kilka metrów. Gont ułożony jest pionowo. Deseczki mają wyżłobienia wzdłuż dłuższej krawędzi. Zachodzą na siebie niczym łuski.
Oryginalnymi elementami, które zachowały się z pierwotnego dworu są: portyk z piaskowca, okna, drzwi wewnętrzne, piece kaflowe oraz belka stropowa z datą powstania dworu.
Dwór z Drogini ulokowano w skansenie na wzniesieniu, w oddaleniu od chłopskich zagród. Otaczają go róże, floksy i malwy. Przed dworem odtworzono podjazd w kształcie ronda. Posadzono w nim cisy i hortensje.
Układ sal we dworze z Drogini
Na parterze dworu znajduje się siedem sal muzealnych, sale konferencyjna i wystaw czasowych oraz pomieszczenia techniczne i administracyjne. Dwór posiada amfiladowy układ pomieszczeń. Oznacza to, że drzwi do kolejnych sal umieszczono w jednej linii. Gdy otworzymy wszystkie drzwi to możemy przejść przez pokoje z jednego końca budynku na drugi. Wnętrze dworu jest dwutraktowe. Oznacza to, że są dwa ciągi komunikacyjne. Biegną one równolegle do siebie. Przechodząc przez kolejne pomieszczenia, można obejść dwór dookoła.
Przez wejście główne od strony południowej dostajemy się do sieni reprezentacyjnej. Skręcamy w lewo i wchodzimy do Salonu. Idziemy dalej prosto do Pokoju Pani. Następnie skręcamy w prawo do Pokoju Rezydentki. Z Pokoju Rezydentki można wejść na wprost do Sypialni lub skręcićw prawo do Gabinetu Pana. Z Gabinetu idziemy prosto do drugiej sieni. Idziemy na wprost do sali wystaw czasowych i pomieszczeń gospodarczych. Następnie skręcamy w prawo do pomieszczeń administracyjnych. Idziemy prosto do Gabinetu Dyrektora. Z gabinetu skręcamy w prawo do sali konferencyjnej i idziemy prosto do sieni reprezentacyjnej.
Ekspozycja muzealna obrazuje mieszkanie zamożnej rodziny ziemiańskiej od połowy dziewiętnastego wieku do tysiąc dziewięćset czterdziestego piątego roku. Wyposażenie zaprojektowano na podstawie archiwalnych zdjęć i wspomnień członków rodziny. Pomieszczenia są wysokie na cztery metry. Ściany pomalowano na różne kolory, jedynie sienie i sala wystaw mają odsłonięte poziomo biegnące belki. Całą podłogę na parterze pokrywa parkiet w jasnobrązowym kolorze. Sufit wykonany jest z drewnianych desek. Biegną one równolegle do ściany frontowej budynku. Na suficie zaznaczają się tak zwane belki tragarzowe. To belki szerokie na dwadzieścia centymetrów. Biegną prostopadle do ściany frontowej. Rozmieszczone są co metr. Drzwi pomiędzy pomieszczeniami są drewniane, dwuskrzydłowe, pomalowane na biało.
W sali wystaw czasowych znajdują się drewniane schody prowadzące na poddasze. Ulokowano tam pomieszczenia administracji i działów merytorycznych muzeum oraz magazyny zbiorów muzealnych. W sieni reprezentacyjnej, przy ścianie po lewej stronie od wejścia, umieszczono postument z makietą dotykową dworu.
Sień reprezentacyjna we dworze z Drogini
Do sieni reprezentacyjnej wchodzimy od południowej strony dworu. Wejście osłaniają zielone kotary w pomarańczowo-złote nieregularne plamy. Na ścianie po lewej stronie od wejścia znajdują się drzwi do Salonu, na ścianie na wprost drzwi do drugiej sieni, a na prawo drzwi do sali konferencyjnej.
Sień posiada wystrój myśliwski. Jest urządzona praktycznie i oszczędnie. Ma wymiary siedem na niecałe sześć metrów. Ściany zostały zrobione z poziomo ułożonych desek.
Ściany na lewo, na wprost i na prawo od wejścia zostały udekorowane trofeami myśliwskimi. Na wysokości około dwóch i pół metra zawieszono kilkadziesiąt czaszek kozłów, czyli samców sarny, wypchaną głowę dzika, poroża jeleni i łosia. W ścianie, w której znajdują się główne drzwi wejściowe, po lewej stronie umieszczono okno.
Na ścianie na lewo od wejścia, po obu stronach drzwi do Salonu, stoją dwa dębowe meble kredensowe. Pierwszy na lewo ma około sto sześćdziesiąt centymetrów szerokości, dwieście sześćdziesiąt centymetrów wysokości i sześćdziesiąt pięć centymetrów głębokości. Składa się z podstawy w kształcie prostopadłościanu z dwuskrzydłowymi drzwiami. Są one rzeźbione w motywy roślinne. Na podstawie zamocowano blat z czarnego marmuru. Nad blatem ustawiono nadstawkę. Składa się ona z trzech pionowych części oddzielonych rzeźbionymi kolumnami. Boczne części to półki z częściowo szklanymi drzwiczkami. Środkowa na górze to wnęka. Pod wnęką są drzwiczki z lusterkami. Nad nadstawką znajduje się ozdobne zwieńczenie. Na kredensie ustawiono wypchanego myszołowa i jastrzębia z rozpostartymi skrzydłami. Drugi mebel jest niższy i węższy.
Na ścianie, na lewo od pierwszego kredensu, zawieszono grafikę z układem wnętrz dworskich z roku tysiąc dziewięćset czterdziestego piątego. Pod nią na postumencie ustawiono makietę dotykową dworu. Ma ona wymiary sześćdziesiąt na czterdzieści pięć centymetrów.
Na ścianie na wprost drzwi, którymi weszliśmy, po lewej stronie w rogu, wymurowano kominek. Kominek otynkowano i pobielono, czyli pokryto wapnem. Po prawej stronie zawieszono zegar z rzeźbionymi głowami jeleni z porożami. Pod zegarem stoi krzesło. Jego nogi i oparcie zrobione zostały z poroży jeleni.
Na ścianie po prawej od drzwi, którymi weszliśmy, zamontowano czarno-białe zdjęcia w złotych ramkach. Są to portrety oraz zdjęcia z życia codziennego rodziny Janotów Bzowskich. W prawej części ściany umieszczono grafikę z drzewem genealogicznym rodziny.
Żółty Salon we dworze z Drogini
Salon ma wymiary siedem na siedem metrów. Wchodzimy do niego z sieni reprezentacyjnej. Na ścianie po lewej stronie od wejścia znajdują się dwa okna. Na ścianie na wprost są drzwi do Pokoju Pani, a na ścianie po prawej drzwi do Gabinetu Pana.
Meble w salonie są drewniane w stylu biedermeier. Charakteryzuje go prosta forma, masywność i symetria.
Przy ścianie z drzwiami, którymi weszliśmy, po lewej stronie stoi kanapa. Obita jest tkaniną w żółte, białe i czerwone pasy ze zdobieniami w motywy roślinne. Nad nią wiszą dwa portrety: właściciela dóbr w sąsiedniej wsi, pana Józefa Patelskiego oraz generała Samuela Różyckiego. Przed kanapą, na fioletowym dywanie w geometryczne wzory, ustawiono okrągły stolik z dwoma krzesłami. W kącie za kanapą na stoliku stoi gramofon.
Pomiędzy oknami ustawiono komodę z trzema szufladami. Wykonano ją w technice intarsji. Polega ona na tworzeniu wzorów poprzez łączenie fragmentów różnych gatunków drewna.
Nad komodą zawieszono lustro typu “Tremo”. To wysokie lustro w drewnianej ramie. Jego naroża ozdobione są rzeźbionymi kwiatami pomalowanymi na złoto. Na blacie, przed lustrem, leżą białe serwety. Na nich ustawiono srebrną misę i trójramienny świecznik.
Przy ścianie na wprost wejścia, po lewej stronie, ustawiono kanapę. Obito ją kremową tkaniną w złote, grube pasy. Nad nią wiszą portrety właściciela dworu Kazimierza Bzowskiego oraz jego syna Bogusława. Portrety zawieszono w złotych ramach ozdobionych motywami roślinnymi. Przed kanapą stoi owalny stolik na jednej nodze i trzy krzesła. Na stoliku ustawiono białą porcelanową zastawę do herbaty. To czajniczek, sześć filiżanek, cukiernica i dzbanuszek na mleko. Ozdobione są czerwonymi i niebieskimi kwiatami oraz ptakami i zielonymi listkami.
Przy ścianie na wprost wejścia, po prawej stronie, ustawiono sekretarzyk z krzesłem. Jest to mebel wysoki na sto sześćdziesiąt pięć centymetrów, szeroki na metr i głęboki na sześćdziesiąt centymetrów. Od dołu ma dwie szuflady. Nad nimi znajduje się ruchomy blat. Można go ustawić w pionie i tym samym zamknąć sekretarzyk. Skrywa on kilkanaście niewielkich szufladek. Pomiędzy nimi znajduje się wnęka, tak zwany skarbczyk. Leży w nim list pisany ręcznie. Został zwinięty w rolkę i przewiązany kremową tasiemką.
Na blacie ułożono stary album z czarno-białymi zdjęciami oraz jednoramienny świecznik. Na sekretarzyku stoi brązowa waza. Na prawo od sekretarzyka wisi portret nieznanej kobiety w czarnej sukni z białym kołnierzykiem.
Żółty piec w salonie
Piec jest wysoki na dwieście dwadzieścia pięć centymetrów, szeroki na sto dziesięć i głęboki na osiemdziesiąt centymetrów.
Zbudowany jest z gliny i cegieł szamotowych. Pokrywają go kafle ceramiczne w kształcie kwadratów i prostokątów. Kwadraty mają boki długości dwadzieścia centymetrów. Prostokąty o wymiarach dziesięć na dwadzieścia centymetrów ułożone są pionowo. Piec od góry zakończony jest gzymsem. Tworzą go prostokątne, poziome kafelki. Piec stoi na cokole obudowanym brązowymi kafelkami ułożonymi poziomo wysokimi na około dwadzieścia centymetrów.
Żółte kafle ozdobione są wzorami roślinnymi i zwierzęcymi w kolorze granatowym i brązowym. Postaci zwierząt są uproszczone. To jelonek z porożem, łania, kura, koń i ryba. Wzdłuż krawędzi niektórych kafelków biegną na przemian brązowe liście i kwiaty. Kwiaty mają granatowe kuliste środki i białe lub granatowe płatki. Innym motywem ozdobnym jest granatowy okrąg. Od niego rozchodzą się promieniście łodygi z liśćmi i kwiatami.
Na frontowej ścianie pieca, na dole, znajduje się dwoje żelaznych drzwiczek z zasuwami. Mają kształt prostokątny, ułożone są w poziomie. Zajmują one powierzchnię szeroką na trzydzieści centymetrów i wysoką na czterdzieści pięć centymetrów.
Na podłodze pod drzwiczkami ustawiono żeliwną podkładkę w kształcie prostokątnym.
Szamot to surowiec, który powstaje po wypaleniu gliny lub łupków czyli rodzaju skały. Następnie do zmielonego materiału dodaje się surowce mineralne o wysokiej temperaturze topnienia. Szamot formowany jest w prostokątne bloki. Jego właściwości sprawiają, że wytrzymuje wysokie temperatury. Po wygaśnięciu ognia, utrzymuje ciepło przez długi czas.
Pokój Pani
Pokój Pani pomalowany jest na niebiesko i ma wymiary siedem na niecałe sześć metrów. Wchodzimy do niego z Żółtego Salonu. Na ścianie po lewej stronie od wejścia znajdują się dwa okna. Na ścianie na wprost jedno okno, a na ścianie po prawej drzwi do Pokoju Rezydentki. Po obu stronach okien wiszą białe firanki i złote zasłony. Pod oknami rozłożono granatowy dywan w białe, czerwone i zielone kwiaty. Wnętrze wyposażone jest w meble w stylu Ludwika Filipa. Charakteryzuje się on dużą ozdobnością. Na ścianach dookoła pomieszczenia powieszono obrazy. Są to portrety, maki w wazonie, pejzaż Tymbarku.
Przy ścianie z drzwiami, którymi weszliśmy, po lewej stronie, stoi jasnobrązowa, dwudrzwiowa szafa. Na niej ustawiono okrągłe pudło na kapelusz. Obok szafy stoi łóżko przykryte beżową tkaniną. Na niej leży słomkowy kapelusz z czarną tasiemką. Na oparciu łóżka spoczywa para białych koronkowych rękawiczek. Nad łóżkiem wisi chusta turecka. To cienka wełniana tkanina w brązowo-czarne wzory geometryczne. Nad wezgłowiem zawieszono tryptyk z wizerunkiem Jezusa i aniołów. Na prawo od łóżka stoi nocna szafka z białą serwetką i trójramiennym świecznikiem.
Pomiędzy oknami ustawiono serwantkę. To mebel szeroki na metr w najszerszym miejscu, wysoki na prawie dwa metry i głęboki na czterdzieści centymetrów. W dolnej części znajduje się półka z drewnianymi drzwiczkami. Górna część ma przeszklone drzwi z przodu i boki. W środku ustawiono porcelanowe filiżanki i figurki oraz ozdobny wachlarz. Górę serwantki zwieńczono rzeźbionymi zdobieniami w kształcie muszli, liści akantu i kwiatów.
Przed serwantką stoi niciak. To drewniany mebel z dwiema szufladami wysoki na osiemdziesiąt centymetrów. Stoi na dwóch owalnych nogach wysokich na sześćdziesiąt centymetrów. W szufladzie pod blatem znajdują się różnej wielkości przegródki z pokrywkami. Przed niciakiem ustawiono fotel i podnóżek obite czerwoną tkaniną. Na fotelu leży tamborek do wyszywania. Składa się z dwóch drewnianych obręczy. Między nimi rozpięta jest czarna tkanina z haftem w kwiaty i liście.
Na ścianie na wprost drzwi wejściowych, po lewej stronie, stoi sofa. Obito ją zieloną tkaniną ze złotymi zdobieniami. Na sofie leży altówka. Przed sofą ustawiono prostokątny stół i trzy krzesła z siedziskami obitymi czerwoną tkaniną. Na stole, na białych serwetach, ustawiono złoty mosiężny samowar, filiżanki do herbaty i czajniczek.
Przy ścianie po prawej stronie od wejścia, w lewym rogu ustawiono pianino. Na nim stoją dwa małe portrety i wazon z suszonymi hortensjami.
Na prawo od wejścia, w rogu ustawiono piec kaflowy w kolorze niebieskim. Zdobią go pionowe kafelki z wypukłymi motywami kwiatowymi. Na lewo od pieca stoi fotel obity niebieską tkaniną haftowaną w złote kwiaty. Przed piecem postawiono postument z serwetą i tamborkiem do poznania dotykowego.
Pokój Rezydentki
Jest to pokój zielony. Ma wymiary siedem metrów długości na trzy i pół metra szerokości. Wchodzimy do niego z Pokoju Pani. Na ścianie po lewej stronie od wejścia jest okno, na wprost jest przejście do sypialni, a na ścianie po prawej drzwi do Gabinetu Pana.
W lewym górnym rogu drzwi, którymi weszliśmy, wisi niewielki dzwonek do wzywania służby. Do niego przymocowany jest podłużny pas czerwonej tkaniny z haftem w białe kwiaty i zielone liście. U dołu zakończony jest frędzlem.
Na lewo od wejścia, przodem do okna, ustawiony jest klęcznik. Składa się z podnóżka i pulpitu obitych zieloną tkaniną. Przed nim, wzdłuż ściany, ustawiono łóżko z brązową narzutą. Nad łóżkiem wisi beżowy dywanik w romby z czerwonymi, niebieskimi i żółtymi kwiatami. Na środku dywaniku zawieszono obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem.
Na ścianie po lewej stronie od wejścia, nad wezgłowiem łóżka wisi obraz ukazujący modlącego się Jezusa.
Na wprost okna ustawiono krzesło i okrągły stolik. Stolik przykryty jest czerwoną aksamitną tkaniną w kwiaty. Na nim ustawiono lampę naftową z białym kloszem, koszyczek z korzenia sosny, okulary i wiązki suchej lawendy.
Na prawo od okna stoi drewniana szafka. Jej dolną połowę ozdobiono okrągłą płyciną, czyli płytkim wgłębieniem. W górnej przeszklonej części ustawiono dzbanek, cukiernicę i dwie filiżanki w kolorze białym.
Na ścianie na wprost wejścia, po lewej stronie, znajduje się drewniana komoda z trzema szufladami. Na niej ustawiono figurkę Jezusa na krzyżu, dwie świece oraz porcelanowy wazon z suszonymi hortensjami. Nad nimi wisi zegar ścienny, czarno-białe zdjęcia i wieszak na szczotkę do włosów. Jest to przymocowana do listewki tkanina. Ma formę poziomego walca. Szczotkę wsuwa się od boku. Na prawo od komody stoi krzesło ze skórzanym zapleckiem i siedziskiem. Na prawo od krzesła znajduje się przejście do Sypialni szerokie i wysokie na prawie trzy metry. Przejście osłonięte jest kotarami zawieszonymi na drewnianym karniszu.
Po prawej stronie od drzwi, którymi weszliśmy, w rogu ustawiono piec kaflowy. Ma on różne odcienie zieleni, zdobiony jest niebieskimi, białymi i pomarańczowymi motywami kwiatowymi.
Na prawo od pieca stoi fotel obity czerwoną tkaniną z kremowym haftem w roślinne wzory. Nad fotelem wisi obraz z dziewczynką w czarnej sukience, rajstopach i trzewikach. W rękach trzyma kwiaty. Za dziewczynką dwa brzozowe krzyże wbite w ziemię. W tle pochmurne niebo i drzewa.
Po prawej stronie od drzwi, którymi weszliśmy, na postumencie umieszczono woreczki z suszonymi ziołami do poznania sensorycznego. Na woreczkach wyhaftowano zioła, które można powąchać. To tymianek, koperek, rumianek, lawenda, bazylia i mięta.
Sypialnia we dworze z Drogini
Sypialnia to pomieszczenie, do którego wchodzi się z Pokoju Rezydentki. Oba pomieszczenia oddzielają kotary. Sypialnia ma siedem metrów długości i trzy i pół metra szerokości. Jej ściany zostały pomalowane na zielono. Po lewej stronie od wejścia znajduje się okno z białą firanką i żółtymi zasłonami. Na środku pomieszczenia położono czerwony dywan w niebieskie i białe wzory kwiatowe.
Przy ścianie z wejściem, po lewej stronie, ustawiono zieloną kanapę zdobioną w kwiaty z łodygami. Nad nią wisi kremowa tkanina z haftem w zielonej kwadratowej ramie. Haft przedstawia młodą kobietę w sukni.
W rogu pomieszczenia ustawiono przeszkloną szafę z książkami.
Na ścianie na wprost wejścia, po lewej stronie, ustawiono drewnianą szafkę z porcelanową białą misą, dzbanem i mydelniczką. Porcelana pomalowana jest w niebieskie żurawie i roślinne wzory. Pod blatem szafki zwisa biały lniany ręcznik zakończony u dołu frędzlami. Na prawo od szafki z przyborami do mycia stoi sedes. To drewniane krzesło z zapleckiem, siedziskiem i podłokietnikami. W siedzisku wycięty jest otwór. We wnęce otworu umieszczono porcelanowy biały nocnik.
Na prawo od sedesu postawiono parawan, czyli przenośną ściankę. Ma ona sto trzydzieści centymetrów szerokości i sto pięćdziesiąt centymetrów wysokości. Zbudowana jest z trzech ruchomych skrzydeł połączonych zawiasami. Drewniane ramy wypełnione są beżową tkaniną. Wyhaftowano na niej tatarak, ważki i kwiaty w kolorze kremowym, brązowym i zielonym.
Na prawo od parawanu ustawiono lustro typu Psyche o wymiarach sto trzydzieści centymetrów szerokości na dwieście centymetrów wysokości. Jest ono umieszczone w prostokątnej drewnianej ramie. Rama przymocowana została do masywnego drewnianego stojaka. Składa się on z pionowych belek po obu stronach lustra i poziomej pod lustrem. Belkę poziomą osadzono na parze dwójnogów. Dwójnogi rozdzielają się na dwie nóżki. Wychodzą one przed i za lustro. Lustro jest ruchome. Można je odchylać do przodu i do tyłu.
Na prawo od lustra stoi jasnobrązowa szafa.
Po prawej stronie od wejścia w lewym rogu stoi łóżko. Przykryto je białą dzierganą narzutą. Drewniany zagłówek zdobi czarno-biały obraz Matki Boskiej z Józefem i dzieciątkiem. Nad nim, na ścianie, wisi obraz Matki Boskiej z dzieciątkiem w owalnej złotej ramie. Nad dłuższym bokiem łóżka niemal od sufitu zwisa chusta turecka. To czerwona tkanina w geometryczne czarne i beżowe wzory.
Na prawo od łóżka ustawiono komodę z trzema szufladami. Na niej stoi waza z suszonymi hortensjami. Nad komodą wisi czarno-biała fotografia małego chłopca.
Gabinet Pana
Gabinet w kolorze pomarańczowym ma wymiary około siedem na siedem metrów. Pokój urządzono w stylu eklektycznym, co oznacza, że znajdują się w nim meble z różnych epok. Dominują meble ciemnobrązowe, masywne i bogato zdobione. Pomieszczenie ma charakter polityczny i patriotyczny.
Do Gabinetu wchodzimy z Pokoju Rezydentki. Na ścianie po lewej stronie od wejścia znajdują się dwa okna. Na ścianie na wprost są drzwi do drugiej sieni, a na ścianie po prawej drzwi do Salonu.
Przy ścianie z drzwiami, którymi weszliśmy, po lewej stronie stoi masywna, dębowa szafa biblioteczna. Ma troje drzwi. Drzwi po zewnętrznej stronie są przeszklone i zakończone u góry półkoliście. Środkowe jasnobrązowe drzwi mają ozdobną gałkę. Drzwi są oddzielone od siebie rzeźbionymi motywami roślinnymi.W szafie znajdują się książki oprawione w skórę. Na szafie stoi wypchany jastrząb zwyczajny.
Przed pierwszym oknem, stoi masywne biurko z nogami w kształcie lwich łap. Na blacie umieszczono nożyk do otwierania listów, stempel do osuszania tuszu z papieru, kałamarz, przycisk do papieru, lampę naftową, książkę i portrety rodziny. Przycisk do papieru to prostokątna płytka z popiersiem Napoleona Bonaparte.
Pomiędzy oknami wisi portret Kazimierza Bzowskiego, ostatniego właściciela dworu. Na prawo od drugiego okna, przy ścianie, stoi zegar. Obudowa zegara u góry ma półkolisty kształt. U dołu jest prostokątna i nieco szersza. Przypomina głowę oraz ramiona. Ten typ zegarów nazywany jest Babą. Naprzeciwko zegara postawiono barek w kształcie cylindrycznym.
Przy ścianie na wprost drzwi, którymi weszliśmy, stoi skórzana brązowa kanapa, okrągły stolik i dwa fotele. Na przeszklonym blacie położono srebrną tacę z cukiernicą, kryształową karafką i dwoma kieliszkami. Nad kanapą wiszą od lewej: obraz ukazujący popiersie Tadeusza Kościuszki, dwa okrągłe medaliony z popiersiami Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego, kremowo-brązowy dywan i barometr. Medaliony wykonane są z cyny i mają średnicę dziewięciu centymetrów.
Przy ścianie po prawej stronie od wejścia, w lewym rogu stoi pomarańczowy piec kaflowy.
Po prawej stronie od drzwi, którymi weszliśmy w rogu ustawiono szafkę numizmatyczną. Dolna i górna część posiadają drzwi dwuskrzydłowe zamykane na kluczyki. Górne drzwi są uchylone. W środku mieści się czterdzieści szufladek. Na szafce stoi wypchany bażant. Przed szafką ustawiono stół do gry w karty i cztery krzesła. Stół obity jest zieloną tkaniną i ma składane rogi do wewnątrz. Na stole rozłożono karty.
Po prawej stronie od drzwi, którymi weszliśmy, znajduje się postument z tyflografiką. Przedstawia ona ostatniego właściciela dworu Kazimierza Bzowskiego.
Zegar typu Baba w Gabinecie Pana
Zegar stoi na podłodze i ma wymiary sześćdziesiąt centymetrów szerokości, sto dziewięćdziesiąt centymetrów wysokości i dwadzieścia pięć centymetrów głębokości. Zbudowany jest z drewna dębowego i mosiądzu, czyli stopu miedzi i cynku.
Obudowa zegara u góry ma półkolisty kształt. U dołu jest prostokątna i nieco szersza. Przypomina głowę oraz ramiona. Ten typ zegarów nazywany jest Babą.
W półkolistej części zainstalowano złotą tarczę. Na niej rozmieszczono cyfry arabskie. Po tarczy przesuwają się dwie wskazówki wyznaczające godziny i minuty. Dookoła miejsca, w którym łączą się wskazówki, umieszczono zdobienia w kształcie róż z listkami.
Dolną część zegara zamykają przeszklone drzwi. Są wysokie na sto trzydzieści centymetrów. Po obu stronach drzwi, w górnej części, biegną rzeźbione motywy owoców granatu i figi. W środku zwisają mosiężne wahadło oraz trzy wagi na złotych łańcuchach.
Wagi są długie na dwadzieścia pięć centymetrów i mają kształt walca. Zwisają pionowo pod tarczą zegara. Ich górną część dookoła zdobi wzór z motywem róży. Wahadło umieszczono pod środkową wagą. Jest okrągłe i ozdobione motywem róży. Porusza się na boki.
Zegar jest kwadransowy, co oznacza, że bije co piętnaście minut.
Mechanizm wykonała niemiecka firma Bekchera w latach dwudziestych dwudziestego wieku.
audiodeskrypcja: Anna Franik, Fundacja Pełni Kultury
konsultacja dostępności: Adrian Wyka
konsultacja merytoryczna: Paweł Sikora, Muzeum Małopolski Zachodniej
data powstania: październik dwa tysiące dwudziesty trzeci rok
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.