Święta Wielkanocne poprzedza Niedziela Palmowa, zwana również Kwietną Niedzielą lub Wierzbną. Powszechnym zwyczajem w tym dniu jest święcenie palm, wprowadzone do liturgii kościoła w XI wieku. Tradycyjna palma wykonywana była z roślin, którym przypisywano życiodajne i magiczne moce. Do jej wykonania używano m.in.: gałązek wierzby z świeżo rozkwitłymi baziami. Owe gałązki nazywane były bagniętami i takie miano nosiła w Polsce południowej również palma wielkanocna. Po wyjściu z kościoła wzajemnie się uderzano palmami w plecy wypowiadając słowa:
Wierzba bije,
Nie zabije!
Za sześć noc,
Wielkanoc!
Za tydzień,
Wielki dzień!
Z wierzbowych gałązek urywano i połykano bazie, co miało chronić przed bólem gardła. Po powrocie do domu palmę umieszczano za świętym obrazem, a w Wielki Czwartek z leszczynowych gałązek robiono małe „krzyżyki”, które w Wielki Piątek zatykano na polach aby strzegły zboża przed gradem i szkodnikami. Przybijano je też na futrynach drzwi oraz wrotach stodół i innych budynków gospodarczych, żeby uchronić je przed uderzeniem pioruna.
Opracowała: Agnieszka Oczkowska