Historia:
Dwór był umieszczony we wsi Droginia w powiecie myślenickim. Związany był z przedstawicielami czterech rodów szlacheckich: Jordanów, Brzechwów, Dąmbskich i Bzowskich. Za czasów Brzechwów ( XVII – I poł. XVIII w.) istniał drewniany, przestronny dwór z dużą ilością pomieszczeń, który przez kilkuletnie zaniedbania uległ znaczącej dewastacji. Dwór ten został odbudowany w 1730 roku przez Adama Jordana. Dwór był wówczas drewniany, ale potynkowany z zewnętrznej strony, co miało sprawiać wrażenie murowanych ścian. W wieku XIX i XX drogińskimi dobrami władali Dąmbscy, potem Janota Bzowscy. Za czasów Bogusława Janoty Bzowskiego, nastąpiły istotne przekształcenia w konstrukcji dworu i jego otoczenia. Dobudowano wówczas kamienny portyk wejściowy wykonany z piaskowca, będący zestawieniem dwóch masywnych filarów i filigranowych zdwojonych kolumn. W trójkątnym polu portyku umieszczona została tarcza z herbem Nowina rodu Janota Bzowscy. Przekształceniom uległ także dach pokrywający dwór. Obniżono jego wysokość i proporcje, wprowadzono naczółek w szczycie zachodnim, a także wygospodarowano dodatkowe pomieszczenie z oknem na poddaszu. Poprzez wprowadzone przekształcenia i remonty, dwór w Drogini uzyskał wygląd klasycystyczny. Kolejny etap rozbudowy dworu, nastąpił w początkowych latach XX wieku, kiedy zarządcą majątku był Kazimierz Janota Bzowski. Wówczas, od strony wschodniej dworu, dobudowano murowaną, piętrową przybudówkę, która posiadała otwartą werandę oraz balkon na piętrze.
Od 1945 roku, w wyniku przeprowadzonej nacjonalizacji majątków ziemskich, dwór przeznaczony został na różnorodne cele eksploatacyjne: magazyn nawozów sztucznych i sprzętu rolniczego, przedszkole, zasadniczą szkołę rolniczą. Na początku lat 80 XX wieku, nastąpiła rozbiórka dworu w związku z budową dobczyckiego zbiornika wodnego stanowiącego ujęcie wody pitnej dla mieszkańców Krakowa. Elementy dworu takie jak: krokwie, belki, okna, kolumny z portyku, kafle z pieców, zostały zdemontowane, ponumerowane, a następnie złożone na terenie nowego właściciela – zakładu produkcyjnego w Osieczanach. W 1996 roku, elementy dworu zostały zakupione i przeniesione na teren Skansenu w Wygiełzowie. Sześć lat później, na terenie Muzeum – Nadwiślański Park Etnograficzny w Wygiełzowie, rozpoczęły się etapowe prace budowlane dworu wedle projektu opracowanego przez architektów: Macieja Kozuba i Jacka Szlezaka. Dwór i jego wnętrza zostały po raz pierwszy udostępnione publiczności do zwiedzania podczas Małopolskich Dni Dziedzictwa Kulturowego w 2006 roku.
Opis:
Wedle założeń, wygląd dworu w Wygiełzowie jest rekonstrukcją stanu dworu z czasów Adama Jordana z XVIII wieku. Dodano jednakże powstały w XIX wieku kamienny portyk, zwieńczony trójkątnym frontonem, w którego pole wmurowano tarczę z płaskorzeźbionym herbem Nowina rodu Janota Bzowscy. W dworze zachowano stolarkę okienną i drzwiową, datowaną na początek XX wieku. Pozostawiono także dach dwuspadowy, łamany tzw. polski, składający się z dwóch równoległych połaci rozdzielonych pionową drewnianą ścianką z rzędem małych okien. Od strony zachodniej i wschodniej, w ścianach szczytowych oszalowanych deskami, wstawiono okna. Dwór w Wygiełzowie ma kształt wydłużonego prostokąta, zbudowany jest z belek ułożonych na zrąb. Zgodne z faktami historycznymi, zewnętrzne ściany dworu zostały potynkowane, a następnie pomalowane na biało.
Wnętrze dworu jest dwutraktowe, zawiera amfiladowy układ pomieszczeń. Osią wnętrza dworu jest sień, która rozdziela w poprzek trakt dworu na dwie symetryczne części. Sień w części parterowej, tworzy linie podziału pomiędzy częścią muzealną a administracyjną i komercyjną. Wchodząc do dworu przez portyk, na prawo od sieni znajduję się sala konferencyjna z wprawioną oryginalną belką stropową z datą budowy dworu 1730 rok, mała sala oraz pomieszczenia administracji muzeum. Na lewo od sieni, znajduję się część muzealna z ekspozycją stałą obrazującą mieszkanie zamożnej rodziny szlacheckiej w okresie od połowy XIX wieku do czasów drugiej wojny światowej.
Na poddaszu dworu znajdują się pomieszczenia administracji muzeum.
Bibliografia:
A. Siwek, Dwór z Drogini. Studium historyczno- konserwatorskie, Kraków 1996, mps w Muzeum w Chrzanowie.
B. Sanocka, Był Dwór. Jest Dwór, Małopolski Instytut Kultury, Kraków 2006.