Dzień św. Łucji (13 grudnia) ,,Święta Łuca dnia przyrzuca”.
Św. Łucja jest patronką Syrakuz, Sycylii i całej Italii, chorych dzieci, a także wszystkich tych, którzy potrzebują dobrego wzroku: pisarzy, krawców, tkaczy, szwaczek, Wzywa się ją w przypadku bólu oczu, gardła, przy zakażeniach, krwotokach. Jej atrybutami są księga, lampa, miecz, oczy na tacy lub oczy w formie kwiatów, palma męczeństwa, płomień u stóp, świeca, sztylet, woły. Nawiązują one do męczeństwa świętej. W polskiej tradycji ludowej uważano, że wigilia św. Łucji to czas wzmożonej aktywności czarownic. Wierzono, że kręcą się wtedy wokół domów i obejść i próbują zaszkodzić swoimi czarami. Kobiety i dzieci nie wychodziły z domu po zapadnięciu zmroku, aby nie narażać się na porwanie. Pilnowano niemowląt w kołyskach, aby czarownice nie wykradły ich i nie zamieniły na swojego krzyczącego po nocach, brzydkiego odmieńca. Starano się obronić przed złymi czarami rozkładając na progach domostw i przed oborami odpowiednie zioła, by złe moce nie miały wpływu na przychówek. Od dnia św. Łucji przepowiadano również pogodę na cały przyszły rok. Do prognozowania pogody wykorzystywano dwanaście łupek cebuli symbolizujących 12 miesięcy na które sypano sól, a w Boże Narodzenie sprawdzano, które są wilgotne. Zatem jaki był 13 grudzień, taki miał być styczeń kolejnego roku, jaki 14 grudzień, taki luty, i tak dalej. Miało to wskazywać, które miesiące będą deszczowe.
,,Od Łucji dni dwanaście policz sobie do wigilii, patrz na słońce i gwiazdy, a przepowiesz miesiąc każdy.”
Opracownanie: Izabela Jarczyk