Boże Ciało to nazwa tradycyjna święta kościelnego: Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Najstarsza nazwa tej uroczystości brzmiała „ Festum Eucharistiae” – “święto Eucharystii”.
Boże Ciało to święto ruchome, przypadające 60 dni po Świętach Wielkanocnych. Święto to rozpoczyna się w czwartek, obchodzone jest z wielkim nabożeństwem, przez osiem kolejnych dni zwanych „oktawami”.
W Polsce, uroczystość Bożego Ciała, praktykowana jest od XV wieku, aż po dzień dzisiejszy. Zewnętrzną formę święta, stanowią uroczyste obchody z procesjami z Najświętszym Sakramentem, do czterech ołtarzy ulokowanych zazwyczaj poza terenem kościoła. Procesja zatrzymuje się przy każdym ołtarzu, gdzie odczytywana jest lub śpiewana Ewangelia jednego z czterech Ewangelistów. Na koniec procesji wiernym jest udzielane błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem, na wszystkie cztery strony świata.
Ołtarze, przy których zatrzymuje się procesja, udekorowane są przeważnie zielonymi gałązkami brzozy oraz kwiatami. Na ziemiach polskich, powszechnie istniał zwyczaj( obecnie też jeszcze praktykowany) łamania czy zrywania zielonych gałązek z ołtarzy, zaraz po procesji. Poświęcone gałązki brzozy przynoszono do domu, umieszczano m.in: za świętymi obrazami, pod strzechą, za framugi drzwi oraz układano w stajniach. Miało to zapewnić ochronę domowników przed chorobami, a całe obejście przed pożarem i piorunami. Gałązki brzozy zatykano na polu w ziemię, w celu zabezpieczenia plonów od gradobicia czy zarazy. W polu zakopywano również kartki z fragmentami czterech ewangelii odczytywanych podczas procesji. Wierzono bowiem, że owo Słowo Boże zapewni urodzaj i zabezpieczenie upraw.
Opracowanie: Izabela Jarczyk
Zdjęcie: Ołtarz przy portyku dworu w Drogini. Ołtarz był urządzany corocznie w czasie procesji Bożego Ciała.
